Powiedz mu, że słońce i księżyc wschodzi w jego oczach

[Celine Dion & Barbra Streisand - Tell him]

Stojąc przed ogromnym lustrem prawą dłonią nerwowo poprawiam niesforny materiał swojej turkusowej sukienki. Biorąc głęboki wdech próbuję przekonać samą siebie, że postępuję słusznie. Kątem oka spoglądam na męża, który w drugim kącie pokoju walczy z krawatem. Jego dłonie niesfornie próbują związać kapryśny  kawałek materiału, który co chwila wywija się nie w tym kierunku co trzeba. Słysząc jego ciche przekleństwo mimowolnie się uśmiecham. Po raz ostatni spoglądając na swoje lustrzane odbicie odkładam na komodę szczotkę do włosów po czym szybkim krokiem podchodzę do męża.

- Pomogę ci. – biorąc w dłonie krawat i starannie go wiążąc co jakiś czas spoglądając na Michała

Pomimo upływu lat nadal dostrzegam w nim mężczyznę, w którym przed niespełna ośmioma latami zakochałam się do granic szaleństwa. Uwielbiam kiedy się uśmiecha, a w jego policzkach pojawiają się urocze dołeczki. Uwielbiam jego roześmiane, czekoladowe tęczówki które zawsze patrzą na mnie z czułością. Uwielbiam jak wiatr delikatnie muska kosmyki jego brązowych włosów układając je w artystycznym nieładzie. Uwielbiam jego śmiech, dotyk skóry, zapach ulubionych perfum, cichy szept nad swoim uchem. Kocham go, naprawdę go kocham, dlaczego więc teraz tak  bardzo się boję?

- Pięknie wyglądasz. – jego ciepły bas nad uchem i uścisk silnych dłoni na mojej talii sprawia, że mimowolnie się uśmiecham

- Dziękuję.

- Ale nie musisz się tak dla niego stroić. – poważniejąc spoglądam na niego niepewnie

- To wcale nie dla niego. Idę tam tylko i wyłącznie z twojego powodu, przecież to przedsezonowa kolacja.

- Jeśli robisz to dla mnie to zostańmy w domu i darujmy sobie ten cały cyrk.

Przenikliwe spojrzenie czekoladowych tęczówek paraliżuje mnie. W pośpiechu spuszczając głowę mocniej zaciskam palce na, porządnie już zawiązanym, krawacie.

- Wiesz, że nie możemy tak zrobić. To twój nowy klub, jak to będzie wyglądać gdy wszyscy pojawią się kolacji tylko nie ty?

- On też tam będzie.

- I co z tego? – za wszelką cenę staram się, aby drżący głos mnie nie zdradził

Unosząc głowę napotykam przenikliwe spojrzenie męża.

- Cholernie się denerwuję.

Splatając swoje dłonie za jego szyją staję na palcach i wargami subtelnie muskam prawy kącik jego ust. Czując pewniejszy uścisk jego silnych dłoni po moim całym ciele rozchodzi się przyjemna fala ciepła niosąca za sobą uczucie ulgi.

- To już przeszłość, Michaś. – jeszcze nigdy wcześniej niczego nie byłam tak pewna jak tego krótkiego zdania – Niewygodna, pełna złych chwil przeszłość, o której najlepiej zapomnieć.

- Boję się, że jego pojawienie się tylko wszystko schrzani, a nie chcę cię stracić, Dyśka.

- Nigdy mnie nie stracisz. –  delikatnie się uśmiechając mocniej wtulam się w umięśniony tors mężczyzny – Obiecuję.

Jego malinowe wargi składają szybki pocałunek na moim odkrytym czole.  Przymrużając powieki napawam się zapachem jego ulubionych perfum. Zamknięta w szczelnym objęciu Bąkiewicza mam wrażenie, że czas na chwilę zwolnił bieg. Upajając się bliskością ukochanego mężczyzny odrzucam w kąt wszystkie te wątpliwości, które jeszcze przed chwilą mną targały.

- Mamo! Tato! – do sypialni wpada nasze metr dwadzieścia siedem szczęścia – Dlaczego nie mogę iść z wami?

Oswobadzając się z żelaznego uścisku męża pozwalam, aby nasza sześcioletnia córeczka wdrapała mu się na ręce.

- Bo jesteś jeszcze za mała, księżniczko. – śmiejąc się Michał delikatnie całuje jej zaróżowiony policzek

- Drapiesz tato. – udając zdegustowanie Ola wtula się mocniej w Bąkiewicza – Ale ja chcę iść z wami.

- Zostaniesz z babcią, dobrze? – włączając się do rozmowy poprawiam sweterek córeczki, który niechluje zsunął się z jej ramienia – A jutro wszyscy pójdziemy do kina, zgoda?

- Obiecujecie? – jej ciemne tęczówki zerkają na nas ciekawie

- Słowo harcerza.

- Tato, przecież sam mówiłeś, że nigdy nie byłeś harcerzem. – widząc jej gniewne spojrzenie nie mogę się nie roześmiać

Patrząc przepraszająco na bruneta delikatnie wzruszam ramionami, po czym całuje czoło córeczki. Stojąc razem, we trójkę, czuję się bezpiecznie jak jeszcze nigdy wcześniej. Mam wspaniałego męża, cudowne dziecko, wymarzoną pracę i piękny dom – jestem szczęściarą, prawdziwą szczęściarą…

***

Witam. Dawno mnie nie było, dawno nie pisałam, dlatego też do najwyższych lotów nie można zaliczyć tego co wyżej. Mam nadzieję, że z czasem będzie lepiej. A tym czasem zaliczyłam małe come back, mam nadzieję, że jeszcze Wam się nie znudziłam ;)

Pozdrawiam.