Oprzyj się o moją miłość, a ja pomogę Ci być silnym

[Kelly Clarkson – Anytime]

Leniwie otwierając powieki spoglądam na elektroniczną tarcze zegara stojącego na nocnej szafce – 1.34. Chociaż leżę odwrócona do niego plecami, wiem, że nie śpi. Przewracając się na drugi bok w ciemności widzę jak siedząc na skraju łóżka pochyla głowę i dłońmi obejmuje swój nagi kark. Jego łopatki unoszą się miarowo, a długie, smukłe palce delikatnie ugniatają wrażliwą skórę. Chociaż ze wszystkich sił stara się to przede mną ukryć, wiem, że od pewnego czasu coś go męczy. Boję się sama do tego przyznać, ale obawiam się, że namawiając go do przeprowadzki unieszczęśliwiłam go. Chciałam, żebyśmy zaczęli nowe życie w nowym mieście, a propozycja, którą dostał od częstochowskiej drużyny była nader kusząca. Wydawało mi się, że Michał też się cieszy, w końcu podpisał kontrakt już po pierwszych konsultacjach. Niemal natychmiast oboje zaczęliśmy rozglądać się za jakimś uroczym domem na obrzeżach miasta i dobrym przedszkolem, do którego Ola chodziłaby w czasie, gdy ja będę pracować. Byłam przekonana, że wszystko wygląda tak jak powinno, aż pewnego dnia mój mąż wrócił do domu przygaszony, wręcz przybity. Uśmiechając się sztucznie zapewniał mnie, że wszystko jest w porządku, jednak wiedziałam, że coś jest nie tak. Michał miał przede mną tajemnice, a ja zaczęłam dopowiadać sobie resztę. Wiedziałam, że po naszej przeprowadzce do Częstochowy kilak razy spotkał się ze swoją byłą dziewczyną – Beatą. Nigdy nie ukrywał, że pomimo dość burzliwego rozstania udało im się dojść do porozumienia i obecnie mają ze sobą, jako taki kontakt.  Nigdy mnie nie okłamał, zawsze był ze mną szczery, jednak ja czułam, że stało się coś złego.

- Michał?

Na dźwięk mojego głosu brunet mimowolnie się prostuje i odwraca się w moim kierunku. W mroku panującym w sypialni widzę jedynie jego lekko błyszczące tęczówki.

- Obudziłem cię? Przepraszam, nie mogę zasnąć.

- Tak samo jak wczoraj, przedwczoraj i trzy dni temu? – podnosząc się siadam na łóżku odrzucając z siebie lekką, satynową kołdrę – Powiesz mi, co się dzieje?

- Wszystko jest w porządku – zajmuje miejsce naprzeciwko mnie tak, że czuję jego ciepły oddech na swoim policzku – Nic się nie dzieję.

- Przecież widzę. Michał powiedz mi, co się dzieje, bo ja umieram z niepewności.

- Dyśka, naprawdę. – opuszki jego palców delikatnie zakładają za ucho niesforny kosmyk moich włosów – Wracajmy spać.

- Chodzi o Beatę?

- Co? O czym ty mówisz?

- Wiem, że spotykaliście się kilka razy. – oddychając płytko moje palce nerwowo skupią materiał cienkiej koszulki nocnej – Michał ja chcę znać prawdę, nawet jeśli będzie najgorsza.

Jego płytki oddech nieprzyjemnie drażni moje uszy, a ja mimowolnie sztywnieję czekając na najgorsze.

- Łukasz podpisał kontrakt z Czewą. Za kilka dni ogłoszą to oficjalnie.

Nie takiego obrót sprawy się spodziewałam. Zaciskając mocno pięści próbuję opanować delikatne drżenie swojego ciała. Nie zwlekając ani sekundy dłużej mocno wtulam się w tors męża. Przywierając do niego całym ciałem słyszę przyśpieszone bicie jego serca.

- Ale to nic nie zmieni między nami, prawda? – szczelniej obejmując go dłońmi przymykam powieki

- Ty mi to powiedź.

- Nie zmieni. – napajając się zapachem ukochanego mężczyzny pozwalam, aby jego duże, silne ramiona zamknęły mnie w swoim bezpiecznym uścisku…

Przybliżając zaciśnięte pięści do twarzy z niepokojem spoglądam na sytuację, która ma miejsce na boisku. Po kolejnym dobrym przyjęciu Łukasz, jakby niechlujnie, wystawia piłkę na prawą stronę… tam gdzie do ataku szykuje się Michał. Rozegranie pozostawia wiele do życzenia i ewidentnie widać, że nie należy ono do ulubionych zagrań mojego męża. Lekko spóźniony, niebędący na maksimum swojego zasięgu delikatnie muska piłkę, która natrafia na dłonie rywali wracając szybko w pomarańczowe pole częstochowskiej drużyny. Ostry dzwonek, drażniący moje uszy, sygnalizuje zamianę. Uważnie przyglądam się twarzy mojego męża, kiedy ten mierzy spojrzeniem Żygadło. Doskonale wiem, co teraz musi czuć Michał. Pierwszy mecz w nowym klubie wiele dla niego znaczył – chciał pokazać wszystkim, że przedwcześnie nakleili na niego łatkę „przeterminowanego zawodnika”, a tymczasem w połowie drugiego seta schodził z parkietu z ponad ¾ nieskończonych zagrań. Przechodząc obok krzesełek Bąkiewicz zirytowany rzuca tabliczkę ze swoim numerem i zgarniając z jednego swoją bluzę szybkim krokiem udaje się w stronę kwadratu dla rezerwowych.

- Dyśka, wszystko okej? – głos Doroty, żony Dawida Murka, wyrywa mnie z letargu własnych myśli

Zmuszając się do uśmiechu kiwam głową, jednak mój wzrok mimowolnie wędruję w tę część hali, w którym stoi mój mąż. To, co dzieję się na boisku zupełnie przestaje mnie interesować. Jak na szpilkach czekam tylko na ostatni gwizdek arbitra w tym secie, zwiastujący dłuższą przerwę w grze.

- Łukasz, co chwilę tu spogląda. – brunetka delikatnie szturcha mnie ramieniem

- Słucham?

- Łukasz, kiedy tylko może zerka tutaj. Rozmawialiście może? Słyszałam od Dawida, że na pierwszym treningu wymiana zdań pomiędzy nim a Michałem wyglądała dość groźnie.

Zarówno Dorota jak i jej partner doskonale orientują się w całej sytuacji. Znamy się przecież nie od dziś, a nasi mężowie od wielu lat są bliskimi przyjaciółmi.

- Nie mamy, o czym z nim rozmawiać.

- Edyta przecież tak się nie da. Pracują z Michałem w tym samym miejscu, ty będziesz widziała go na każdym meczu, jeśli nie załatwicie tego od razu to będziecie się tylko męczyć.

Ponownie zaciskając pięści pozbawionym jakichkolwiek uczuć wzrokiem spoglądam na kobietę.

- Ja nie chcę go znać, Dorota. – ze wszystkich sił staram się nadać swoimi głosowi jak najbardziej naturalny tom – Po tym, co mi zrobił najchętniej wysłałabym go na księżyc, a on myśli, że jeśli teraz wróci i powie głupie przepraszam to wszystko zmieni? Trzeba o tym było pomyśleć dziesięć lat temu, a nie teraz, kiedy ja mam swoją rodzinę.

- I będziesz udawała, że go nie ma? Że nagle nie istnieje? Edyta, na dłuższą metę tak się nie da.

- Dorota, to jest moje życie. Moje i Michała i jeśli mówię, że nie będziemy rozmawiać z Łukaszem to tak się stanie.

- Jak wolisz. Tylko, żebym później nie musiała słyszeć ode mnie „a nie mówiłam”.

- Obejdzie się.

Słowa spikera odnośnie rozpoczęcia dłużej przerwy pomiędzy setami są dla mnie niczym wybawienie. Szybko podnosząc się ze swojego miejsca zerkam jeszcze na Olę, która przy barierkach bawi się z dziećmi innych siatkarzy. Podążając w tą samą stronę, w którą przemieszcza się drużyna Wkręt-metu AZS Częstochowy skupiam swój wzrok na mężu. Czując na sobie mój wzrok Michał odwraca się w moją stronę, zatrzymując się w miejscu kładzie ręce na metalowej barierce i czeka, aż podejdę bliżej. Gdy dzielą nas już tylko centymetry niepewnie dotykam swoją dłonią jego pooblepianych plastrem palców. Po chwili czuję jak jego ciało mocno przywiera do mojego, obejmując mnie szczelnie ramionami. Odwzajemniając uścisk wtulam głowę w jego tors. Nie musimy nic mówić. Objęci próbujemy nawzajem dodać sobie otuchy, doskonale wiedząc, że Łukasz bacznie nas obserwuje.

Nie mogę Cię stracić, Michał…

***

Jestem, wcześniej niż przypuszczałam. Jednak całkowicie sknociłam końcówkę. Tyle czasu miałam tą scenę w głowie, a jak przyszło do jej opisania to oczywiście pustka. Starzejesz się Tea, starzejesz.