Żadne serce nie jest dość twarde czy dostatecznie silne by znieść tak dużo bólu

[Nazareth - Love Hurts]

Wrzucając do bagażnika ostatnią już torbę ze swoimi rzeczami Michał z lekkim uśmiechem rozgląda się po osiedlu, na którym spędził najlepsze lata. Chociaż nie wyprowadza się na stałe, a jedynie wyjeżdża na pewien czas, ma wrażenie jakby żegnał się z tym miejscem już na zawsze. Nigdy wcześniej nie pomyślałby, że jego kariera tak szybko się rozwinie. W wieku osiemnastu lat uważany jest za wschodzącą gwiazdę siatkówki, a czołowe kluby z Polski, coraz to wyższymi honorariami, próbują go zachęcić do reprezentowania swoich barw. Bąkiewicz, chociaż nadal tak młody, wie, że nic nie jest dane na zawsze i aby móc rywalizować z najlepszymi trzeba wciąż doskonalić swój warsztat. Powołanie do juniorskiej reprezentacji Polski na Młodzieżowe Igrzyska Olimpijskie w Moskwie są dla niego ogromną szansą, chociaż wiążą się z bez mała czteromiesięczną nieobecnością w rodzinnym Piotrkowie. Tyle dni z dala od rodziny, znajomych i przede wszystkim od Edyty - piętnastolatka z sąsiedztwa jest dla niego jak młodsza siostra, którą powinien się opiekować dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu.

- Misiek! – kościste ramiona przyjaciółki obejmujące go od tyłu sprawiają, że chłopak mimowolnie się uśmiecha

Odwracając się w jej stronę siatkarz momentalnie zamyka drobne ciało dziewczyny w swoim silnym uścisku.

- Musisz naprawdę jechać? Wiesz, że będzie mi ciebie brakować?

- A co, nie będziesz miała, komu działać na nerwy, tak mała?

- Rozgryzłeś mnie. I wcale nie jestem mała, duży. – śmiejąc się Edyta spogląda na niego uważnie, a Bąkiewicz dostrzega jej szklisty wzrok – Obiecaj, że o mnie nie zapomnisz.

Jej delikatne rysy twarzy zdają się zupełnie nie pasować do stylu jej ubioru. Paradoksalnie proste, dżinsowe spodnie, luźny niebieski T-shirt, trampki oraz kucyk długich brązowych włosów wychodzący spod chłopięcej czapki z daszkiem wcale nie odbiera nic z jej urody. Wzrok bruneta mimowolnie spoczywa na szyi dziewczyny, gdzie pod kołnierzykiem odznacza się delikatny zarys łańcuszka, który dostała od niego na swoje dwunaste urodziny – mała, turkusowa łezka otoczona wstążką z cekinków.  Uśmiechając się delikatnie pod nosem Michał ostrożnie muska swoimi wargami jej blady, piegowaty policzek.

- Obiecuję…

Opierając się rękoma o zimną krawędź zlewu Bąkiewicz pozwala, aby kropelki lodowatej wody wolno toczyły się po jego nagim karku. Wie, że się wygłupił. Po raz kolejny w swoim postępowaniu zamiast rozsądkiem kierował się uczuciami, które podjudzone widokiem jego żony z byłym ukochanym bezczelnie szarpały jego męskie ego. Może i zachowywał się jak narcyz, ale Edyta była jego i tylko jego, a żaden ulizany dupek z przeszłości nie może tego zmienić. Już raz ją stracił, teraz nie zamierza popełnić tego samego błędu – za bardzo ją kocha, żeby miał pozwolić rozgrywającemu na panoszenie się w jego małżeństwie.
Dźwięk otwieranych drzwi łazienki sprawia, że Michał mimowolnie się prostuje. Widząc w progu pomieszczenia żonę od razu odwraca wzrok. W swoich humorkach przypomina zagniewanego pięciolatka, używając ich do odwiedzenia w czasie rozmowy, która i tak będzie musiała kiedyś nastąpić. Jedną noc przespana na niewygodnej kanapie w salonie utwierdza go tylko w fakcie, że lepiej dla niego będzie zebrać się w sobie jak najszybciej.
- Michał, proszę cię nie bądź taki. – podchodząc bliżej Edyta oplata jego nagi pas swoimi wątłymi ramionami – Nie karz mnie za coś, czego nie zrobiłam.
- Przecież wiem, co widziałem.
- Widziałeś, jak Łukasz pocałował mnie w policzek, przyjacielski całus, którego nawet nie odwzajemniłam, nic więcej. – opierając głową na jego ramieniu kobieta niepewnie uśmiecha się do ich odbicia w dużym, łazienkowym lustrze
- Co on w ogóle tutaj robił? – widząc jak kąciki jej ust delikatnie idą ku górze, Bąkiewicz resztkami sił powstrzymuje się przed zamknięciem jej drobnego ciała w swoim ciepłym uścisku – Bo chyba nie chcesz mi wmówić, że przyszedł na przyjacielską wizytę.
- Spotkaliśmy się przypadkiem przy przedszkolu. Ola jak zobaczyła, że Łukasz jest samochodem to nalegała, żeby nas podwiózł, a sam wiesz najlepiej jak twoja córka potrafi być przekonywująca. – jej wargi ostrożnie muskają, tak wrażliwy na pieszczotę, nagi kark – Potem przed domem chciałam się z nim pożegnać, a on wtedy mnie pocałował. I właśnie to widziałeś.
Wiedział, że to prawda. Edyta jeszcze nigdy go nie okłamała, on sam zresztą bardzo pilnował, aby w ich związku podstawą była prawda oraz wzajemne zaufanie. Wzdychając głośno Bąkiewicz lekko kiwa głową.
Kretyn.
Odwracając się w jej stronę, jego dłonie momentalnie obejmują ją w pasie. Przyciągając ją bliżej siebie zamyka jej ciało w szczelnym uścisku napawając subtelnym zapachem jej ulubionych perfum. 
- Przepraszam. – szepce, a kosmyki jej długich, brązowych loków przyjemnie drażnią jego policzek – Zachowałem się jak palant.
- Ja też przepraszam. Mimo wszystko nie powinnam była zgodzić się na jego pomoc. – czując wzmocnienie uścisku Michał mimowolnie się uśmiecha
Dopiero teraz siatkarz zauważa na jej szyi delikatny, srebrny łańcuszek. Odsuwając żonę na długość swoich ramion brunet z zaciekawieniem przygląda się delikatnej zawieszce, którą dostała od niego na dwunaste urodziny.
- Nawet nie wiedziałem, że jeszcze ją masz? – uśmiechając się, koniuszkiem palca figlarnie „zaczepia” jej lekko zadarty nos -  Byłem przekonany, że już dawno o nim zapomniałaś i go wyrzuciłaś.
- Mówiłam ci przecież nie raz, że to moja najcenniejsza biżuteria. – śmiejąc się kobieta odchyla głowę w tył, aby móc bez przeszkód spojrzeć w jego czekoladowe tęczówki
- Wiesz, myślałem, że mówisz to tylko, dlatego, żeby nie było mi przykro. – odwzajemniając gest jego wargi bez problemu odnajdują drogę do rozchylonych ust żony, aby w ułamek sekundy później połączyć je w namiętny pocałunek – Kocham cię, Dyśka.
Nie potrzebuje zapewnień o jej uczuciach i tak wie, że kobieta czuje to samo. Kątem oka dostrzegając jak Edyta nogą zamyka drzwi do łazienki uśmiecha się pod nosem.
- Będziemy się ładnie przepraszać, tak? – mruczy pod nosem palcami sprawnie rozpinając guziki jej beżowej koszuli
- Jakbyś zgadł, Boguś. – składając pocałunek na rozgrzanym torsie Michała, brunetka bez większych problemów rozsznurowuje tasiemkę przy jego dresowych spodniach…

Wyciągając z bagażnika swoje walizki Bąkiewicz rozgląda się zaciekawiony po osiedlu. Wyjeżdżając nawet nie podejrzewał jak bardzo będzie tęsknił za Piotrkowem. Chociaż w czasie swojej nieobecności nie mógł narzekać na nudę, oprócz długich treningów i ekscytujących pojedynków przeżył również swój pierwszy, młodzieńczy romans, to jednak będąc z dala od tego miasta nie mógł pozbyć się dziwnego uczucia pustki. Czegoś lub kogoś brakowało mu na tyle mocno, że nie był w pełni szczęśliwy.

- Misiek! – słysząc znajomy głos  za swoimi plecami siatkarz mimowolnie się uśmiecha

Odwraca się w kierunku przyjaciółki i widząc dziewczynę stojącą tuż za nim nie potrafi ukryć zaskoczenia. Wyjeżdżając kilka miesięcy temu żegnała go typowa chłopczyca w za dużej bluzce i trampkach. Teraz stoi przed nim młoda kobieta – w dopasowanej sukience, podkreślającej jej smukłą talię i zarysowujący się wyraźnie biust. Chłopięce buty zamieniła na delikatne balerinki, a włosy, zawsze schowane pod czapką i związane w kucyk, luźnymi falami spływają na jej ramiona. Całość dopełnia dobrze szyta dżinsowa marynarka i subtelny makijaż. Jedynie mała, turkusowa łezka otoczona wstążką z cekinków na jej szyi nadal jest taka sama.

- Edyta? – zdziwiony łapie brunetkę za ramiona, aby móc lepiej się jej przyjrzeć – To naprawdę ty?

- A kto inny? – śmiejąc się radośnie Wicherska obejmuje przyjmującego w pasie – Ale czy mi się zdaję, czy przytyłeś?

- Jakie przytyłeś? – odwzajemniając gest Bąkiewicz wzmacnia swój uścisk na jej wątłym ciele – To są żywe mięśnie.

- Jasne, prawie ci uwierzyłam – spoglądając w jego czekoladowe tęczówki dziewczyna nagle poważnieje – Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo za tobą tęskniłam.

- Ja też. – jego wargi ostrożnie muskają jej odsłonięte czoło – Cholernie mi ciebie brakowało…

***

Wiem! Przepraszam, zawaliłam. Niestety ostatnio cierpię na coś co nazywa się – brakiem chęci do czegokolwiek. Ciężko mi się zmusić, żeby coś napisać, ciężko mi pisać coś co miałoby jakikolwiek sens, a jeszcze gorzej idzie mi tworzenie tego do czego się zobowiązałam. Jeszcze jak zobaczyłam, że to już 10 odcinek, a ja w sumie nawet nie zbliżyłam się do połowy to już w ogóle się załamałam – początkowo obstawiałam, że zakończę historię Bąkiewiczów i Żygadło w 20 częściach. No nic, ale dosyć mojego użalania się. Mam nadzieję, że uda mi się pojawić 17 stycznia. Pozdrawiam