I proszę, nie żałuj tego

[Guns N' Roses - Don't cry]

Nerwowo skubiąc rękawy swojego sweterka spoglądam ze strachem na Łukasza, który stojąc naprzeciw mnie krzyżuje dłonie na torsie.

- Dowiem się wreszcie, po co kazałaś mi natychmiast wyrywać się z treningu i do siebie przyjechać?

Biorąc głęboki wdech spuszczam głowę unikając przenikliwego wzroku siatkarza. Musiałam z nim koniecznie porozmawiać i usłyszeć z jego ust słowa otuchy.

- Chyba jestem w ciąży.

Początkowo byłam przekonana, że brak okresu i ciągłe zmęczenie są spowodowane moim dosyć szybkim i aktywnym trybem życia, jednak dzisiejszy poranek, spędzony w łazience z twarzą nad muszlą klozetową, bardzo mnie zaniepokoił. Rodzice, pewni, że to zwyczajna wirusówka, pozwoli mi zostać w domu, a sami udali się do pracy. Tylko, że ja podejrzewałam, że te objawy to niestety nie jest kilkudniowa choroba.

- Co?! To jakiś kiepski żart, tak?! – opierając się plecami o ścianę Żygadło śmieje się ironicznie – Powiedz, że to cholerny, kiepski żart!

- A czy wyglądam na kogoś, kto żartuje?

- Przecież mówiłaś, że się zabezpieczasz, że łykasz tabletki! – jego pięści mimowolnie mocno się zaciskają, co nie uchodzi mojej uwadze

- Zapomniałam raz, czy dwa. – wzdychając głośno z trudem panuję nad drżeniem swojego ciała – Łukasz co teraz będzie? Jak my sobie poradzimy, co z moją szkołą?

Nigdy nie planowałam ciąży w wieku niespełna siedemnastu lat. Chciałam zdobyć wykształcenie, zdać maturę, pójść na wymarzone studia, a teraz wszystkie moje marzenia mogą lec w gruzach.

- Jak to co będzie?! Jak byłaś na tyle głupia, żeby zapomnieć o tabletkach to teraz albo usuniesz tego bachora, albo będziesz sobie radziła sama. To już nie mój problem…

Opatulona w ciepły szlafrok siedzę na krawędzi wanny i z niepokojem spoglądam na trzymany w dłoniach test ciążowy. Moment oczekiwania na wynik zdaje się być dla mnie wiecznością. Nawet nie chcę myśleć o tym co się stanie, kiedy zobaczę dwie kreski. Ciąża to teraz najgorsza z możliwych opcji. Tym bardziej, ze sama nie byłabym do końca pewna, czyje dziecko noszę pod sercem. Pomimo moich wcześniejszych zapewnień, że noc z Łukaszem to tylko jednorazowa przygoda, szybko okazało się, że jestem uzależniona od jego dotyku. Tylko z nim czuję się naprawdę spełniona, a to co jest pomiędzy nami bardzo szybko przerodziło się w romans, który trwa już niemal półtora miesiąca. Teraz byłam jednak zdecydowanie bardziej ostrożna i za każdym razem, podczas moich spotkań z Żygadło załatwiałam sobie żelazne alibi. Niemniej jednak, aby dojść do takiego rozwiązania o wszystkim musiałam poinformować Dorotę, żonę Dawida. Na dobrą sprawę Murek jest moją jedną przyjaciółką i nawet nie musiałam mówić jej o romansie z Łukasz – ona po prostu wiedziała. Kiedy zapytała mnie o to czy pomiędzy nami coś jest nie zaprzeczyłam, a to było dla niej bardzo jednoznaczną odpowiedzią. Wiem, że robię źle wplątując w ten nasz pokręcony trójkąt jeszcze Dorotę, ale nie mam innego wyjścia. Nie chcę stracić ani Żygadło, ani Michała, a jeśli tylko kłamstwo zagwarantuje mi ich obecność, to będę to robić, dopóki będę mogła.
Oddychając ciężko drżącym dłońmi odkładam test na krawędź zlewu, a mój wzrok mimowolnie wędruję na obrączkę na moim palcu. Ostrożnie bawiąc się nią, nie mogę pozbyć się wyrzutów sumienia. Moje stosunki z mężem, mimo tego, że na pozór wydawały się być idealne, w rzeczywistości bardzo się zmieniły. Nadal go kocham, ale dopiero teraz, kiedy znów mam obok siebie Łukasza, dostrzegam, czego brakowało mi przez te wszystkie lata. Byłam szczęśliwa, to fakt, ale dopiero przy rozgrywającym czuję się naprawdę spełniona.
- Dyśka? – ciche pukanie do drzwi łazienki wyrywa mnie z toku moich myśli – Wszystko w porządku?
Słysząc zatroskany głos Bąkiewicza nerwowo zerkam na test powstrzymując głośniejsze westchnięcie, kiedy nadal nie mogę dostrzec wyniku.
- Tak, wszystko w porządku. – odpowiadam odkręcając wodę w wannie – Zaraz skończę się myć i wyjdę.
Ostatnimi czasu sztukę oszukiwania własnego męża dopracowałam do perfekcji. Czuję się podle dopuszczając się tego czynu, ale zdaję mi się, że jestem w jakimś cholernym potrzasku. Jakikolwiek ruch wykonam, zawsze skrzywdzę osobę, którą kocham, a możliwość skrzywdzenia córeczki przeraża mnie chyba najbardziej. Nawet nie chcę myśleć, co się stanie, kiedy mój romans z Łukaszem wyjdzie na jaw. Jednym niedokładnym ruchem, maleńkim niedopatrzeniem mogę obrócić w pył poukładany świat Oli. W sumie to prawdziwy paradoks, że ja – psycholog, która uczy ludzi rozwiązywać swoje problemy, sama nie wiem jak powinnam postąpić w sytuacji, w której się znalazłam. Małżeństwom, z którymi się spotykam zawsze przypominam, że dziecko nie jest niczemu winne i to właśnie na tym powinni się skupić, a tymczasem wiem, że nasza córka coraz częściej dostrzega, różnice w moim zachowaniu, które z kolei przekładają się również na relacje w moim związku z Michałem.
- Odwiozę Olę do przedszkola, mamy czekać na ciebie?
- Nie, nie. – mówię aż nadto pośpiesznie – Ja idę dzisiaj na późniejszą godzinę. Jeździcie.
- Potem od razu jadę na trening. Zobaczymy się wieczorem. Cześć.
- Pa.
Zakręcam kurek u kranu, a słysząc oddalające się kroki głośno wypuszczam powietrze z płuc. Ostatnio właśnie tak wyglądając nasze codzienne pożegnania – krótkie cześć rzucone gdzieś za drzwi, lekkie skinienie głowy czy machnięcie ręką. Instynktownie staram się unikać chwil bliskości z Michałem, bojąc się, że z trudem będę umiała ukryć swoje rozczarowanie. To wszystko nie było już takie same odkąd pojawił się Łukasz i doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że już tak zawsze będzie zawsze.
 Nerwowo zerkając na test ciążowy dostrzegam jego wynik… negatywny. Nie jestem w ciąży. Dopiero teraz pozwalam sobie na delikatny uśmiech… jest dobrze… bardzo dobrze…

Wychodząc ze szkoły niepewnie rozglądam się dookoła. Dostrzegając wysokiego, przystojnego bruneta z ogromnym bukietem czerwonych róż momentalnie odwracam wzrok w drugim kierunku, chcąc jak najszybciej stąd uciec. Nie mam ochoty na rozmowę z Łukaszem, nie po tym jak zachował się kilka dni wcześniej. Gdyby nie Michał, który bez żadnych pretensji zwolnił się z treningu, kupił test ciążowy, przyjechał do mnie, a potem czekam razem ze mną na wynik, nadal nie byłabym pewna, czy zostanę mamą. Teraz mam już pewność… nie jestem w ciąży.

-  Dyśka! – słysząc głos Żygadło poprawiam swoją torbę i automatycznie przyśpieszam – Dyśka, czekaj!

 Niech da mi święty spokój. Przecież sam mówił, że nie chce mieć ze mną nic wspólnego, że mam sobie radzić sama, więc teraz niech się do mnie nie zbliża.

- Skarbie, poczekaj. – czując jego dłoń na swoim ramieniu, mimowolnie ją strącam, jednocześnie przystając w miejscu

- Skarbie? Ostatnio zdaje się, że zupełnie inaczej do mnie mówiłeś. – prycham odwracając się w jego kierunku i zakładając dłonie na piersiach – Jak to szło? A już wiem! To już nie mój problem.

- Edyśka, przepraszam. Nie wiem co mi odbiło. – jego place ostrożnie dotykają mojego policzka – Nie byłem sobą, a już na pewno nie chciałem cię zranić.

- Muszę cię zmartwić, bo właśnie to udało ci się najlepiej. – spoglądam na niego i już wiem, że zrobiłam błąd, jego tęczówki zdają się lustrować mnie na wylot

- Wiem i czuję się jak ostatni kretyn. Ale zrobię wszystko, żebyś mi wybaczyła, nie chcę cię stracić, Dyśka. Nie w taki sposób. – na jego poważnej do tej  pory twarzy pojawia się delikatny uśmiech – Za bardzo cię kocham.

- To dla mnie? – odwzajemniając gest spoglądam na kwiaty, widząc skinięcie głowy rozgrywającego nie mogę powstrzymać śmiechu – Są piękne.

- Piękne kwiaty, dla piękniej dziewczyny. Jeszcze raz przepraszam, kochanie. Nie gniewasz się już na mnie?

Moje wcześniejsze postanowienie właśnie szlag trafił. Dopóki Łukasz nie był w pobliżu byłam zawzięta – nie odbierałam telefonów, nie odpisywałam na SMS-y. Dopiero teraz, kiedy stoi naprzeciwko mnie czuję jak bardzo brakowało mi jego bliskości, dotyku i słowa. Wiem, że już zawsze będę na straconej pozycji w każdej kłótni z nim – za bardzo go kocham, żebym przyczyniła się do naszego rozstania.

- Nie, już się nie gniewam.

- Obiecuję, że to już nigdy się nie powtórzy. – obejmując mnie swoim ramieniem siatkarz delikatnie muska swoimi wargami moje odsłonięte czoło – Przysięgam.

- Łukasz, ja wcale nie…

- Wiem, skarbie. – śmiejąc się chłopak wzmacnia uścisk – Rozmawiałem z Michałem. Wszystko mi powiedział. Jeszcze nie zostaniemy rodzicami…

***

Wiem! Jak zwykle spóźniona, jak zwykle nie dotrzymałam słowa – wiem! I nawet nie będę się tłumaczyła, ani tym bardziej obiecywała następnego odcinka, bo nie wiem, kiedy takowy się pojawi. Jednego jak na razie jestem pewna – dociągnę te opowiadanie do końca choćby nie wiem co! A w międzyczasie, jeśli ktoś miałby ochotę czegoś się o mnie dowiedzieć, zapraszam tu:

ASK

Pozdrawiam i dziękuję za wszystko!